Mój codzienny rytuał…

Piłem już kawę w Turcji, w Portugalii, w Grecji, w Niemczech i na Wyspach Kanaryjskich. Piłem także w Wiedniu. Wszędzie była dobra i smakowita. Być może miałem szczęście do kawiarni. Zwłaszcza kawa w Wiedniu smakowała mi najbardziej, bo Wiedeń Europejczykom kojarzy się między innymi właśnie z kawą. Wszak tu był jej początek za sprawą naszego rodaka Kulczyckiego, ale to już inna historia, którą opisałem w realacji z Wiednia na blogu. Oczywiście kawa w Istambule też była całkiem, całkiem – wiadomo turecka z tygielka, czyli u źródeł.

Najbardziej jednak smakuje mi kawa w domu. Zwłaszcza, że po krótkiej przygodzie z ekspresem automatycznym – przeszedłem na ekspres ciśnieniowy, kolbowy z procedurą parzenia, taką, jak w dobrych  kawiarniach. Proces parzenia kawy to jakaś magia i przyjemność zarazem. Jest to też droga przez mękę, zanim osiągnie się odpowiednią wprawę. Oczywiście nie jestem profesjonalnym baristą – piję dla przyjemności. Wybór podstawowych czynności przy parzeniu takiej kawy jest spory. Zaczyna się od wyboru ekspresu, potem młynka i tampera, czyli specjalnego krążka służącego do ubijania kawy w kolbie. Ważny jest dobór odpowiedniej wody,  oraz wagi dla uzyskania precyzyjnej ilości zmielonej kawy, no i samych ziaren z różnych rejonów świata, nie mówiąc już o kawie z palarni. Potem można już pić swoje  espresso, najlepiej w ulubionej filiżance. Co też czynie codziennie. W końcu to rytuał…